Czasem się zlewam…

To nie będzie ani wesoły, ani łatwy tekst. Bo i mój nastrój dziś nie jest radosny. Wiem, że zazwyczaj piszę lekko i sympatycznie, podkreślając blaski życia. A w szczególności – macierzyństwa. Jednak podobno nie ma róży bez kolców, a ja właśnie dziś o nich…

Znacie takie obrazki, gdzie obiekt całkowicie zlewa się z tłem, stając się praktycznie niewidoczny dla odbiorcy? Aby wyobrazić sobie, co dokładnie mam na myśli – pomyślcie o kameleonie. On stapia się z otoczeniem, dopasowując do niego kolorami i ułożeniem ciała, wtapia się i praktycznie staje się niewidzialny. Przynajmniej taki jest jego cel, bo dobry kamuflaż gwarantuje przetrwanie. Choć nie czuję się gadem, to ja też się czasami stapiam.

Dużo napisałam o radościach mojego matkowania. O szczęściu, jakie czerpię ze swojej rodziny, z Tomka, z dzieciaków. Nawet o pragnieniu Trzeciego wspomniałam kilka razy. Jednak, aby to moje pisanie było prawdziwe, muszę być szczera. Ze sobą i z Wami. Dlatego dziś o tym, co jest jednym z największych wyzwań macierzyństwa, jakiemu stawiam czoła każdego dnia. Ostatnio wydaje mi się, że przegrywam, dlatego mam w duszy trochę smutku i zbieram się na odwagę, żeby głośno powiedzieć o tym, co mnie gdzieś tam uwiera.

Zanim zaczęłam się zlewać…

Moje dzieciństwo nie było radosne, moi rodzice postawili bardziej na siebie niż na cokolwiek innego. Ich wybór implikował mój – chciałam (i chcę nadal, żeby nie było wątpliwości) dać swoim dzieciom wszystko to, czego mi zabrakło. Wiele po drodze musiałam się nauczyć, sporo przejść i jeszcze więcej zrozumieć, aby stać się matką, jaką chciałam być. W zasadzie ciągle się nią staję, wciąż jestem w procesie. Szukam odpowiedzi, rozmawiam, czytam książki, sprawdzam w praktyce. Odkrywam na nowo – tych młodych ludzi, których dobry los postawił na mojej drodze, ale też siebie. Zanim spotkałam Tomka w ogóle nie dopuszczałam zakładania rodziny, moim pomysłem na siebie i marzeniem była praca w policji (jako negocjator), a wszystko, co choćby odrobinę niebezpieczne, kręciło mnie najbardziej.

Wszystko zmieniło się w jedną chwilę. Kiedy zaczęliśmy być razem, szybko zrozumiałam, że chcę założyć rodzinę. I że nie dam rady pogodzić jej z ekstremalną pracą. Odpuściłam tamte tematy, później jakieś kolejne. To były bardzo świadome wybory. Nie wspominam ich z żalu, raczej, aby podkreślić, że zdawałam sobie sprawę, że stworzenie pełnej, kochającej rodziny wymaga wyrzeczeń i ogromu pracy. Tej najtrudniejszej, bo w materii ludzkich charakterów.

Jestem zniknięta.

To nie dzieje się z dnia na dzień. Nie ma nic wspólnego z magiczną sztuczką, gdzie znika asystentka. Może właśnie to jest ta najtrudniejsza ze wszystkiego część – znikasz powoli. Najpierw tracisz przestrzeń swoich myśli. Coraz mniej zastanawiasz się nad sobą, a coraz więcej nad powodem, dlaczego ono płacze, czy na pewno się najada. A jak za długo śpi, podchodzisz z niepokojem i sprawdzasz czy oddycha. Czy mu ciepło? Twoje “JA” przesuwa się w kierunku “my”, później “ono – dziecko”. Ponieważ nie starcza siły i czasu, myślenie o sobie po kawałku odpuszczasz. To mogą być drobne rzeczy, żadne rewolucje. To wyjście do sklepu (do którego dobroduszny partner wysłał Cię prawie siłą, bo nie może patrzeć jak utknęłaś w domu), gdzie zamiast fajnej kiecki z cekinami, wracasz z uroczym bodziakiem i bambusową pieluszką. I dwoma parami skarpetek “I love mummy”.

Oddajesz swoich znajomych, albo oni sami gdzieś przepadają. Czytanie książek, spokojną kąpiel, skorzystanie z toalety w samotności – wszystko to i wiele więcej, dajesz, aby być dobrą matką. To jakoś tak trochę samo przychodzi, bezrefleksyjnie. Sama sobie tłumaczysz, że “taka kolej rzeczy”. Często też odnajdujesz w tym swoje szczęście, to nie tak, że na każdym kroku cierpisz. Absolutnie nie! Na wszystko się zgadzasz i robisz to ochoczo, przecież wszystko to w imię szczęśliwego dzieciństwa Twoich dzieci.

Później już z górki – oddajesz jak leci: swoją ciekawą pracę, pomalowane paznokcie, czyste włosy. Zajęcia sportowe, opinię na bieżące polityczne tematy, ogolone nogi. Potem porządek w domu, podróże dalej niż na skraj naszego Wybrzeża (bo przecież INNA FLORA BAKTERYJNA!). To nie koniec, ba – czasem to dopiero początek. Nie ma granicy tego, co dla wyobrażonego szczęścia swoich dzieci może poświęcić zakochana w nich matka. Przynajmniej ja jej nie odkryłam.

I to nie jest tak, że dokładnie wszystko, co tu napisałam mnie dotyczy. Nie, to tylko przykłady, obserwacje, luźne myśli. Gdzieś jednak sama idea rezygnacji z siebie i stawiania dzieci na pierwszym miejscu jest mi bliska. Chciałam napisać, że czasami znikam. Ale to nie byłaby prawda, nie do końca w każdym razie. Kwestia nie polega na tym, że nie ma mnie w ogóle, raczej na zlewaniu się moich granic, mojego czasu, uwagi, wszystkiego po prostu, z moimi dziećmi.

I czasem, w taki wieczór jak dziś, późnoletni, jest mi z tym trudno. Po prostu mam teraz moment, w którym czuję, że ten balans jest zachwiany i chciałabym znaleźć w sobie impuls do zmiany. Do wygospodarowania kawałka siebie… dla siebie.

Tylko i aż tyle. Żeby się nie zlewać.