PorozmawiajMY o uśmiechu – szeptane rozmowy filozoficzne

Byłam poważnym dzieckiem. To o mnie mówili: “stara malutka” lub “mała dorosła”. Śmiałam się rzadko, i jako mała dziewczynka, i później już jako nastolatka. Wtedy przekonywałam samą siebie, że jestem po prostu zamyślona czy skupiona. Szczęśliwie w czasach nastoletnich spotkałam Kogoś, kto nauczył mnie się uśmiechać. Wiem, brzmi dziwnie. Poprzez rozmowy o uśmiechu, rozśmieszanie mnie i wielokrotne powtarzania prostych i pięknych słów: “uśmiechnij się”, Ktoś zapoczątkował zmianę.

Uśmiechnęłam się raz i drugi, a szybko odkryłam, że gdy ja się uśmiecham, świat śmieje się też do mnie. I choć trywialnie to brzmi, łatwiej, lepiej się wtedy żyje. Tak w przeciągu kilku miesięcy moja twarz stała się bardziej pogodna, a uśmiech wypełnił moje życie. Ono dalej w tamtym okresie było pogmatwane, ale inna była moja postawa wobec trudności i problemów, jakim musiałam stawiać czoła.

Dziś, po latach, wiem, że nikt po prostu nie nauczył mnie się uśmiechać. Ani nie powiedział mi, jakie to ważne i ile może mi w życiu pomóc.

Teraz śmieję się dużo i często. Wydaje mi się to proste, też dlatego, że obok jest Leon i Mila – najbardziej roześmiane dzieciaki świata, jak o nich czasem mówię. Wiecie, że statystycznie dziecko śmieje się 400 razy dziennie! Smutne jest to, że dorosły… tylko 15. Dlatego zależy mi, aby Leon i Mila nie stracili tej swojej cudnej umiejętności perlistego śmiechu. Aby uśmiechali się do świata, do ludzi. Do siebie nawzajem i do siebie samych.

Dlatego chciałam, aby pierwsza z szeptanych rozmów filozoficznych była o uśmiechu właśnie. O tym, dlaczego jest ważny, w czym pomaga i jakie oferuje korzyści – dla nas samych i dla ludzi, którzy nas otaczają. Przy tej rozmowie było… dużo śmiechu. To nasze pierwsze próby video ever, więc… bądźcie wyrozumiali, co?

Będzie nam bardzo miło, jeśli puścicie posta dalej w świat :)

Ps. Bardzo zależy mi na Waszych opiniach, krytykę też biorę na klatę. Więc śmiało!