O byciu, półbyciu i niebyciu…

Długo, naprawdę długo wzbraniałam się od napisania tego posta. Dlaczego? Bo obiecałam sobie, że będę tutaj pisać o tym, co pozytywne i piękne w naszym życiu. Że marzy mi się, abyście wychodziły z tej strony, drogie Czytelniczki (i nieliczni Czytelnicy) zainspirowani, podniesieni na duchu, czasem rozbawieni, kiedy indziej wzruszeni. Ale zawsze uskrzydleni, choćby odrobinę, milimetr, tyćkę. Dziś zrobię wyjątek, napiszę o obserwacji gorzkiej, zrobię rachunek sumienia i lojalnie ostrzegam, że nie będzie happy endu.

Jeśli nie wiadomo, od czego zacząć, najlepiej pewnie od początku. Tym z Was, którzy są tu pierwszy raz albo nie znają bloga zbyt dobrze, napiszę tylko, że zawsze to, o czym tutaj piszę jest prawdziwe. Uważam, że rzeczywistość jest zbyt fantastyczna, aby uciekać w… fantastykę. To, czyni ten wpis jeszcze smutniejszym. Ale po kolei.

Opowiem Wam trzy króciutkie historie, mgnienia właściwie, które zapadły mi w pamięć na przestrzeni ostatnich kilku dni.

Obrazek pierwszy: środek pięknej, budzącej się powoli do życia Puszczy Kampinoskiej. Wybraliśmy się tam rodzinnie na spacer, dookoła tylko las, tu i ówdzie zwierzęta. Pełna dzikość, kontakt z przyrodą, zachodzące słońce i wilgotne powietrze nasączone zapachem przedwiośnia. Brzmi kiczowato, ale przytrafiło nam się w ubiegły weekend. Zza zakrętu leśnej dróżki, którą szliśmy, wyłoniła się niewielka polanka. Stał na niej zaparkowany samochód terenowy, miał pouchylane drzwi, gdy mijaliśmy go, kątem oka zobaczyłam, że na tylnym siedzeniu jest dwoje dzieci (na oko 10-12 lat), każde przyklejone do swojego telefonu, pochłonięte jakąś grą. W otwartym bagażniku siedział (pewnie) ich ojciec. Patrzył w las, zrezygnowany.

Obrazek drugi: wybraliśmy się obejrzeć Makietę Kolejową na Stadionie Narodowym. Mało ludzi, Leon zachwycony. Gdy oglądaliśmy budynek starego kolejowego dworca, obok nas stanął tata z synkiem, na oko trzyletnim. Widać, że bardzo mu się podoba, z wypiekami na polikach zagaduje do taty. Tata odpowiada co trzeci-piąty raz, burczy coś pod nosem. Co prawda synek siedzi “na barana” i podtrzymuje go jedną ręką, ale z drugiej nie wypuszcza smartfona, pisze smsa. Potem drugiego i dziesiątego. Odmrukuje coś do dziecka, przypomina mi to nieco odpędzanie się od natrętnej muchy. Obserwowałam go dobry kwadrans – nie wypuścił z ręki telefonu. Chłopczyk miał wielką potrzebę opowiadania tego, co widzi, zadawał pytania i w ogóle żywiołowo reagował na jeżdżące pojazdy, na światła, dźwięki. Cały czas próbował zwrócić na siebie uwagę, mimo że jego taty duchem tam nie było.

Obrazek trzeci: wybraliśmy się na obiad w restauracji. Dwa stoliki dalej siedziała rodzina – jak z obrazka. Całkiem ładna, młoda mama, nawet przystojny tata i dwóch synków, na oko jeden miał 5, drugi może 8 lat. Ładni, pachnący, fajowo ubrani. Czekali na zamówione jedzenie. Obrazek byłby sielankowy, gdyby nie… a jakże… telefon. Dzieci siedziały obok siebie, co jakiś czas przepychały się, które będzie go trzymało. Grali w coś, bardzo rozemocjonowani do tego stopnia, że nie zauważyli, kiedy kelnerka postawiła przed nimi talerze. Mama oglądała sobie paznokcie, tata spoglądał za okno ze znudzoną miną. Tak wyglądał ich wspólny, niedzielny obiad. Wstąpiła we mnie nadzieja, bo wraz z posiłkiem, u mamy chłopców włączył się (jak myślałam) instynkt – zabrała telefon i podniesionym głosem pouczała ich, że tylko by przed tym telefonem ślęczeli. Chłopcy potulnie spuścili głowy i zaczęli dziobać coś tam w swoich potrawach. I chyba nawet za milion dolarów nie zgadniecie, co wydarzyło się dalej… Otóż mama gdzieś zadzwoniła i przez cały czas trwania posiłku prowadziła rozmowę. Tata wyciągnął swój telefon, jedną ręką jadł, a drugą coś tam sobie czytał, klikał, stukał. A chłopcy? Jedli swoje dania, wpatrując się w rodziców… wpatrzonych w telefony.

Czy tamten ojciec był z dziećmi w lesie? Czy ktoś tu spędził sobotę z synem, zabierając go na wystawę? Czy oni zjedli rodzinny obiad? Byli? Pół-byli? Nie byli?

Tych historii mogłoby być nie trzy, a trzydzieści trzy. Albo trzysta trzydzieści trzy, z łatwością. Bo one są, dzieją się na naszych oczach, na każdym kroku. Bo tymi tabletowymi rodzicami, po jednej albo drugiej stronie tego urządzenia jest (prawie) każdy z nas. Nie chcę Was nakłaniać, żeby elektronikę wyrzucić przez okno. Nie marzy mi się kampania palenia tabletów… No, może trochę :P

Ale, ludzie, obudźmy się, do cholery. Przez palce, przez piksele właściwie, przepływa nasz czas. Rozmieniamy na cyfrowe bzdury dzieciństwo naszych dzieci. Te chwile nie wrócą, nikt ich nam nie odda. To nie gra komputerowa, gdzie do dyspozycji jest kilka żyć. Mamy tylko to, jedno, a czas pędzi jak oszalały. Każdego dnia, każdym słowem i gestem budujemy relację z naszymi partnerami i dziećmi. Każde sięgnięcie po telefon jest WYBOREM, jaki dokonujemy. Jest cegłą, którą dokładamy do dzielącego nas muru.

Sama sporo korzystam z telefonu i laptopa, choćby z racji tego, co robię – pisanie bloga, profil na Instagramie, fanpage na Facebooku. Wszystko to wymaga czasu, szczególnie, że staram się też odpowiadać na bieżąco na komentarze, prywatne wiadomości, maile. Wiem, że elektronika jest dużym kawałkiem mojego życia, pewnie za dużym, taka jest prawda. Dlatego myślę o tym i staram się decydować świadomie – kiedy chcę, kiedy muszę, a kiedy mogę odłożyć ją w kąt. I być. Po prostu być z moim Mężem, z moimi dziećmi. Oddać im się w całości, a nie pozornie…

Leon i Mila są jeszcze mali, tym co może mnie od nich dziś oddzielić jest telefon czy tablet w mojej dłoni. Ale czas mija niepostrzeżenie, a dzieci są jak gąbki, chłoną wszystko, szczególnie to, jak postępują najważniejsze dla nich osoby. Po czym natychmiast je naśladują. I jeśli dziś ja nie nauczę się być z nimi na 100%, dawać im swoją uwagę i czas – najcenniejsze, co można ofiarować drugiemu człowiekowi, oni też nie będą umieli tego zrobić jako starsze dzieci. A później całkiem dorośli ludzie. Wtedy to, że odłożę swój telefon i będę chciała z nim tak naprawdę, realnie być, będzie w zasadzie bez znaczenia. Bo oni, zza tego wybudowanego przeze mnie staranie muru, nawet nie dostrzegą, że mam dla nich czas. Uwagę. Że wybrałam bycie.

Pomyśl o tym, chociaż przez chwilę, wciąż nie jest za późno.

Jeśli masz chwilę – udostępnij, co? Nie tylko dla mnie, może do kogoś to trafi? Może coś razem zmienimy?