Dlaczego moje dzieci nie chodzą do szkoły?

Następstwem wpisu “Moje dziecko w najlepszej szkole w Polsce” (znajdziesz go TUTAJ) był strumień komentarzy i wiadomości. Sporo tam było pytań o edukację dzieci, moich dzieci. Temat nie jest prosty, bo i naszym wyborom w tym temacie daleko do oczywistych. Postanowiłam jednak rozwinąć wątek i opowiedzieć trochę o tym, jak to u nas jest. I o co nam w ogóle idzie…

Dla porządku muszę napisać, że tylko jedno z moich dzieci jest w wieku szkolnym – Mila ma dopiero trzy lata. Teoretycznie mogłaby rozpocząć przygodę z przedszkolem, lecz zamiast do jakiejś placówki, postanowiliśmy dopisać ją do naszej rodzinnej przygody.

Jeśli spodziewacie się wpisu, w którym z góry na dół skrytykuję polską, systemową szkołę, to… muszę Was rozczarować. Owszem, mam jej wiele do zarzucenia i mogłabym wymienić sporą listę rzeczy, które należałoby poprawić. Począwszy od kadry, przez indywidualne podejście do dzieci (a raczej jego brak w zasadzie) aż po przestarzałą podstawę programową i prace domowe, które dzieciom kilkuletnim nie są potrzebne. Nie chcę jednak wylewać tu swoich żalów czy żółci, zamiast tego – po prostu pokażę Wam, w co wierzymy i jak realizujemy te cele.

Dlaczego moje dzieci nie chodzą do szkoły?

Chcę chronić naturalny zachwyt światem, z którym rodzą się wszystkie dzieci. Dać im siebie – swój czas, bliskość, a przede wszystkim – uwagę. Chronić ich indywidualność, wyobraźnię, kreatywność i nieskrępowane poczucie wolności.

Fakt, że mam możliwość razem z dziećmi spędzać czas, podróżować i wspólnie odkrywać piękno tego świata, jest splotem różnych okoliczności. Zaczęłabym od tego, że razem z Tomkiem późno zdecydowaliśmy się na dzieci, a rodzicielstwo nie było dla nas jedyną opcją. Wyobrażaliśmy sobie szczęśliwe, bezdzietne życie. Miałam dużo czasu, aby się wyszaleć, poimprezować i szukać w życiu swoich dróg. Jakie to ma znaczenie? Dla mnie ogromne, bo pozwoliło mi znaleźć w sobie przestrzeń na tę dwójkę małych ludzi. Mam świadomość, że są darem, a czas, który razem spędzamy, bliskość, rozmowy i uśmiechy – mogą wydarzyć się tylko tu i teraz. Mam gotowość, aby oddać trochę swojej wolności, ciut niezależności i kilka przeczytanych książek. I cierpliwość, bo o nią najczęściej pytacie dowiadując się, że jesteśmy razem prawie bez przerwy.

Drugą częścią składową bez wątpienia jest moja praca. Blogowanie to cudowna przygoda, która w szybkim tempie stała się zarówno moim sposobem na życie, jak i źródłem dochodów. Nie myślę o etacie, bo wolność, jaką mam podczas pisania i robienia zdjęć nie równa się z niczym innym. Wiem, czuję, że jestem w dobrym miejscu i czasie. Bardzo dlatego, że… mam owo miejsce i czas na swoje dzieci. Na to, co najważniejsze. Zdarza mi się zabierać Leona i Milę na spotkania, konferencje albo w miejsca, które odwiedzam w związku z pracą. Cieszę się, że możemy odkrywać wciąż nowe i tworzyć dla Was Dziecięcą Mapę Warszawy. To wielka radość i wyróżnienie.

Ok, czyli mamy dwie najważniejsze składowe – czyli psychiczną gotowość i zawodową/finansową możliwość. Jednak przede wszystkim – mam elastyczność i trochę odwagi, aby sięgać po nieszablonowe rozwiązania. Wiem, że to komfortowa sytuacja i niezwykle ją cenię. Na jej bazie zaczęłam, zaczęliśmy z Tomkiem, się zastanawiać, co jest w życiu ważne. W życiu rodziny i w życiu naszych dzieci.

Wyszło nam, że miłość, bliskość, ciekawość świata. Rozmowy. Kontakt z naturą. Swobodna zabawa i wolność. A do tego wszystkiego – potrzeba czasu. Edukacja domowa jest takim naszym “wytrychem” do tego, aby tych wspólnych godzin i minut mieć jak najwięcej. Przecież nikt nie powiedział, że mądrość czerpie się z książek. Tam znajdziemy wiedzę, a mądrość przychodzi do nas wraz z kolekcjonowaniem doświadczeń. Tych przeżyć chcemy dać dzieciom jak najwięcej. Dla nas sposobem na uczenie się – siebie nawzajem i świata, jest rodzinne podróżowanie. To są krótkie i dalekie dystanse, piesze wędrówki, samochodowe wyprawy i loty w nieznane. Mamy na swoim rodzinnym koncie trochę podróży spektakularnych i dalekich. Jeszcze więcej – w planach. Jednak koniec końców najbliższe i najpiękniejsze często bywają te wyprawy nieodległe, ot wypad pod miasto.

Fakt, że Leon i Mila nie chodzą do szkoły absolutnie nie oznacza, że siedzą w domu. Przeciwnie – dzięki temu mamy czas, aby odwiedzać muzea, zbierać grzyby i… uczyć się o jabłkach. Wskakujemy do samochodu, wystarczy kawałek wolnego popołudnia i… w drogę. Za każdym zakrętem czeka przygoda, a żaden robaczek nie jest zbyt mały, aby się nad nim zatrzymać.

Ruszamy przed siebie

Ot, wskakujemy w samochód i jedziemy pod Grójec. Tam kilometrami ciągną się sady, z drzewami oklejonymi wręcz czerwonymi, soczystymi jabłkami. Dzieci podziwiają widoki z nosami przyklejonymi do szyby. Czasem się zatrzymamy, porozmawiamy z rolnikiem. Obejrzymy coś z bliska, jak trzeba – poszukamy wiadomości w Wikipedii. Pójdziemy na spacer, a pod lasem rzucimy jakiś koc. Zawsze “magicznie” znajduje się książka do poczytania albo chmury do podziwiania.

Ostatnio mieliśmy przyjemność jeżdżenia nowym, rodzinnym kombi – Volvo V60.  Od pierwszej chwili ten samochód ujął mnie swoim skandynawskim charakterem. Charakterem, który przejawia się już na etapie myślenia i projektowania aut, poprzez dbanie o ich użyteczność aż po stosowaną kolorystykę i wybór materiałów. Zachwyciło mnie jasno-szare wnętrze z przepięknym, przeszklonym panoramicznym dachem. Tomek prowadził, a my z dziećmi nie wiedzieliśmy w którą szybę patrzeć… Najlepiej było jak wracaliśmy z wrzosowiska, zapadał zmrok i w drodze do domu wypatrywaliśmy gwiazd, tuż nad naszymi głowami.

Jeździmy na zajęcia, na place zabaw i na spotkania z “najulubieńszymi” kolegami. Cieszę się, że żyjemy w czasach, które oferują tyle możliwości. Nic tylko – oby mądrze! – wybierać to, co dla nas najważniejsze.

Widzę, że kontakt z bliskimi i z naturą pozwalają moim dzieciom harmonijnie się rozwijać i wzrastać. Nie wiem czy tak będzie zawsze. Ufam intuicji i wierzę, że wyczuję moment, kiedy lepszym rozwiązaniem będzie jakaś placówka. Nie mówię, że moje dzieci nigdy nie pójdą do tradycyjnej szkoły. Pewnie pójdą, z wielu względów. Mam ogromną nadzieję, że będzie to szkoła, jaką dla nich wymarzyłam, bo w kwestii szkolnictwa każdy rok przynosi w Polsce pozytywne zmiany. Wiem, że nie jestem sama w swoim podejściu i po cichu marzę, że powstanie miejsce, które rodzinnie dumnie będziemy nazywali Szkołą.

Tekst powstał w ramach kampanii Volvo V60, której hasłem przewodnim jest “Chroni to, co najważniejsze”.