Jestem, bo jesteś

Ten tekst kosztował wiele łez – przede wszystkim Agnieszki, która jest jego bohaterką i która zgodziła się opowiedzieć mi swoją historię. Ale też moich, bo każde kolejne zdanie jej opowieści bolało niewyobrażalnie. Jednak mimo to – warto było. Ku przestrodze, ku pokrzepieniu, ku pamięci.

Zaczęło się zupełnie zwyczajnie, od miłości, “która się nie trafia”. Od początku była z nas para bardzo… hmm… nieidealna – Agnieszka zamyśla się zanim zacznie swoją opowieść. Darek to dusza towarzystwa, ja byłam zawsze bardziej wycofana, może właśnie dlatego było nam ze sobą tak dobrze? Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają. Wielka miłość i 16 lat razem, prawie bajka. Właśnie – PRAWIE. Byliśmy ze sobą szczęśliwi, po ślubie odstawiłam tabletki, chcieliśmy mieć dziecko.

Zrobiło się pod górkę.

Pierwsze miesiące czekaliśmy spokojnie, ufni, że niedługo się uda. “Jak będzie już, to cudnie”. Jednak nie było. Minął rok, później drugi i trzeci. I nic. Radosne oczekiwanie i ekscytacja ustąpiły miejsca podenerwowaniu i łzom, kiedy przychodziła kolejna, tak bardzo niechciana, miesiączka. Później było standardowo w takich sytuacjach – zaczęło się chodzenie po lekarzach. Słyszeliśmy wciąż to samo – żebyśmy przestali chcieć i się spinać, a wtedy się uda. Minął kolejny rok, za nim jeszcze jeden i drugi. Nie wychodziło – czy chcieliśmy bardzo, czy jeszcze bardziej, to do pełni szczęścia brakowało nam dziecka, które pragnęliśmy jak niczego w świecie. Badania, wciąż badania i wizyty lekarskie, wędrówki od jednego specjalisty do następnego. Po tylu latach starań dowiedzieliśmy się, że oboje mamy problemy i optymizm, którego i tak nie było wiele, jakby uleciał.

W tamtym okresie żartowaliśmy nawet, że my oboje jesteśmy zepsuci. Przeszliśmy drogę, którą przemierza wiele par zmagających się z niepłodnością. Drogę pełną bólu i cierpienia, drogę, o której się nie mówi, bo ci, którzy jeszcze na niej – idą w ciszy. A ci, którym się udało – nie chcą wracać do tych smutnych czasów. Była laparoskopia, jedna, później następna inseminacja. I wielkie nic. NIC. Pustka, smutek, rozczarowanie, noce mokre od łez.

– Byłam wtedy nieszczęśliwa, zazdrościłam kobietom, nie mogłam zrozumieć, dlaczego tamta, jakakolwiek ona, ma dziecko, a ja nie – Agnieszce drży głos. Milknie. Przyszła depresja i małżeński kryzys – zastanawiałam się wtedy, ile smutku i cierpienia może spaść na jedną parę. Ciągle wydawało mi się to takie niesprawiedliwe, czułam niespełnienie i pustkę. Na kryzys nałożyły się długi – na lekarzy, badania i leki wydawaliśmy małą fortunę. Żyłam nadzieją, że jednak się uda, mimo łez i bólu, poddałam się kolejnej operacji. I inseminacji. Bez efektu.

Wtedy usłyszeliśmy wyrok:

Jeśli ma się udać, to tylko i wyłącznie In Vitro. Na które nie było nas stać, bo przecież i tak byliśmy w długach. Wciąż się staraliśmy, minęło kilka lat. Chyba gdzieś po drodze oboje nabraliśmy pewności, że dziecko nie jest nam pisane i stopniowo godziliśmy się z tym. Co innego można było zrobić po 10 latach starań? Znów zaczęliśmy dbać o siebie nawzajem, lepiej się między nami układało, przyszedł rok 2016. Jak się okazało – nasz ostatni rok we dwoje, choć wtedy nic tego nie zapowiadało. Dużo czasu spędziliśmy na wycieczkach w górach, które od zawsze były wielką miłością Darka.

– Moją nieszczególnie – Agnieszka puszcza oko – jednak widząc, ile mu chodzenie po szlakach sprawia radości, wlokłam się za nim. Dobrze nam wtedy było, naprawdę. Mimo że tych gór to ja przecież nie lubię… Tak się cieszę, że chodziłam wtedy z nim, ile tylko się dało. W połowie roku pojawiła się nowa nadzieja, iskierka w zasadzie. Mąż za wiele przepracowanych lat miał dostać premię, całkiem sporą. Oboje zdecydowaliśmy, że przeznaczymy te pieniądze na In Vitro. To miała być

nasza ostatnia próba.

Były zastrzyki, dziesiątki zastrzyków, które robił mi Darek. Śmialiśmy się, że został moim lekarzem. Pobranie jajeczek, w końcu transfer. I długie, bardzo, bardzo długie 12 dni oczekiwania. Ciągle te strzykawki, igły, leki, niepewność i strach – tak wyglądały wtedy nasze dni. Był grudzień 2016 roku. Kilka dni po transferze komórek, Darek zaczął się skarżyć na palenie w przełyku – zgaga gigant nie dawała mu żyć. Prawie siłą wyrzuciłam go do lekarza, wrócił z diagnozą – wrzody. Brał przepisane leki, jednak poprawy nie było. Dziwiło nas, że ta diagnoza bez gastroskopii nawet, ani nic. Ale w końcu to nie my jesteśmy lekarzami. Dla pewności nalegałam, aby jeszcze raz poszedł do lekarza. Lekarz potraktował go trochę poważniej, zrobił jakieś ekg, ale koniec końców podtrzymał diagnozę – wrzody. Bez badań krwi, bez w sumie jakichkolwiek badań. Wtedy jednak przyszedł dzień testowania. Tak nastała

chwila prawdy.

Od rana zalewałam się łzami, bo dostałam plamienia. Rezygnacja, smutek, wściekłość. Nawet nie chciałam jechać do laboratorium, pewna, że się nie udało. Jednak Darek, jak zazwyczaj w takich sytuacjach, zachował zimną krew i kazał mi się wziąć w garść. Razem pojechaliśmy na badania, pobrali mi krew i… rozpoczęła się najdłuższa godzina w naszym życiu. Poszliśmy się poszwendać po pobliskim centrum handlowym. Między nami cisza, słychać było drżenie powietrza… Czas wlókł się niemiłosiernie, wydawało mi się, że te 60 minut to nieskończoność lub więcej.

szczęście

Już pewnie domyślacie się, że się udało. Pewnie po trosze razem ze mną wchodzicie do laboratorium, słyszycie jak takim najzwyczajniejszym na świecie głosem pielęgniarka podaje mi wynik, a ja dopytuję trzy razy i prawie mdleję. Był płacz z radości, nogi jak z waty i Darek, który mnie stamtąd wyprowadził, bo ledwo się trzymałam w pionie. To była taka niezwykła radość, o której pojęcie ma tylko ten, kto 10 lat marzył, walczył i z całych swoich sił zabiegał o dziecko. Nie do opowiedzenia, przekraczająca intensywnością wszystkie dotychczasowe doświadczenia. Oboje byliśmy pijani szczęściem. Kolejne dni były najpiękniejszymi w moim życiu – rozmawialiśmy o imionach, zwracaliśmy się do siebie “mamusiu” i “tatusiu”. Nie mogliśmy uwierzyć w CUD, jaki nam się przytrafił. Nic nie było proste, bo po 4 dniach od testowania zaczęło się krwawienie, które mnie załamało. Pogotowie, badania, leki na podtrzymanie. Wymusiłam zrobienie bety, był dzień przed Świętami. Wynik dał nam nadzieję, bo beta ładnie przyrastała. Uwierzyliśmy, że będzie dobrze.

najpiękniejsza Wigilia

Dzieliliśmy się opłatkiem, wzruszeni i zapłakani. Przecież to ostatni raz, kiedy jesteśmy sami – kolejna będzie już w trójkę lub nawet czwórkę (bo transferowane były dwa jajeczka). Radość, wdzięczność, szok, niedowierzanie. Wszystko razem. Nareszcie zaczęło się układać.

Boże Narodzenie spędziliśmy we dwoje, poszliśmy do kościoła podziękować za Nasz Cud i na cmentarz – odwiedzić mojego ojca. Wróciliśmy do domu pod wieczór, było przytulnie i spokojnie. Ja ułożyłam się w łóżku, Darek kręcił się po domu, oglądaliśmy komedię. W pewnym momencie położył się obok mnie, przytulił się i umarł.

Wszystko, co później pamiętam jak przez mgłę. Zadzwoniłam na pogotowie, krzyczałam, żeby mi go ratowali. Później całą wieczność go reanimowałam, aż do przyjazdu karetki. Dopiero później okazało się, że ta wieczność trwała równe siedem minut. Reanimację przejęli ratownicy, trwała kolejną wieczność. Albo godzinę, co za różnica. Krzyczałam do niego, żeby żył, żeby nas nie zostawiał, że jestem w ciąży i że musi z nami zostać. Robiłam mu sztuczne oddychanie, ale po krótkiej chwili wiedziałam, czułam po prostu, że to koniec.

To było pięć dni po tym, jak dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli dziecko.

Zaczęła się największa samotność mojego życia.

Szok, łzy, jeden wielki amok. Prokurator, sekcja, relanium dla mnie, to był szósty tydzień ciąży. Formalności, łzy, modlitwy, nie pamiętam wiele. Dzień po pogrzebie miałam wizytę u ginekologa, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku. Trzęsłam się jak osika, drżałam cała, tak bardzo, tak cholernie chciałam, by ONO tam było. Prawie nie oddychałam, zęby zaciskałam do bólu, tak mocno, że jeden z nich w połowie się ukruszył. Usłyszałam wtedy te piękne słowa: “kruszynka jest jedna i wszystko z nią w porządku, ma 1,6 cm”. Wróciłam jakoś do domu, sama nie wiem jak. I stwierdziłam, że te niecałe dwa centymetry uratowały mi życie…

Długo czekałam na wyniki sekcji, okazało się, że Darek miał zawał serca. Stąd to palenie w przełyku, to były objawy brzuszne, jak się później dowiedziałam. Opowiadam Ci tę historię, bo może kogoś uda się uratować? Ktoś nie zbagatelizuje takiego pieczenia? Pójdzie do lekarza i będzie żył?

Przyszedł płacz i samotność, której nie można opisać. Ona aż bolała, przychodziły wieczory, w które nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. I ranki, gdzie byłam tylko ja i ból. Początkowo była sensacja, wiadomo – młoda wdowa w ciąży. Tłumy na pogrzebie i przez pierwsze dni. Później stopniowo coraz mniej i mniej osób o mnie pamiętało. Wartki strumień gości stał się ledwo kapiącym strumyczkiem, a i on po krótszej chwili wysechł. Zostałam sama jak palec. Najbardziej potrzebna mi wtedy była ta kawa wypita w towarzystwie, albo obiad, do którego usiądę z kimś. Nie chcę się żalić, przeszłam przez to, mówię o tym dlatego, że może Ty, właśnie TY, masz w swojej okolicy, wśród bliskich czy sąsiadów osobę, która dziś też czeka? Rozejrzyj się wokół, bo małym, najprostszym gestem, możecie komuś pomóc i wnieść trochę radości w jego trudne życie.

Cała ciąża to okres samotności wymieszanej z nadzieją. Nie było łatwo, pod żadnym względem. Był ogromny krwotok, karetka, badania, dziesiątki zastrzyków w brzuch, bo lekarze bali się odstawić leki na podtrzymanie. Wyglądałam jak sito. Doszły inne problemy zdrowotne, każdy dzień był walką o moje dziecko. O powód, by żyć. Wydaje mi się, że miłość do niego miałam w sobie od zawsze. I czekałam na jego narodziny tak bardzo, że trudno to w ogóle ubrać w jakiekolwiek słowa.

Hania, cała i zdrowa, urodziła się 18 sierpnia 2017 roku. Wtedy skończyła się największa samotność mojego życia…

Ps. A na samej górze, na zdjęciu jest właśnie ONA. Dziecko matki, która zrobiła i przetrwała WSZYSTKO, by je mieć.