Ono, czyli wyskrobane marzenia

Jestem mamą dwójki najfajniejszych na świecie dzieci. Spełniam się w macierzyństwie i z pełną mocą mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Nie zapomniałam jednak o mojej trzeciej ciąży. O dziecku, które nigdy się nie narodziło.

Było jak z bajki: spotkaliśmy się z T., był szalony czas poznawania siebie i wspólnych podróży po świecie. Przez Indie, Jordanię i 2 lata spędzone w Egipcie, wróciliśmy do Polski. Zaplanowaliśmy ślub, ja skończyłam studia, mieliśmy dobre życie we dwoje. Do decyzji o dziecku dojrzewaliśmy powoli. Nie było dla nas oczywistym, że będziemy chcieli je mieć. Fajnie nam było razem i nie chcieliśmy tego psuć. 

Przyszła jednak chwila, kiedy oboje z całą mocą poczuliśmy, że jesteśmy gotowi. Z perspektywy czasu uśmiecham się tylko, bo ani dojrzałości, ani gotowości tam wiele nie było. Ot, para zakochanych zachłannych na miłość i szczęście. Ale to przecież zawsze ryzykowne – oceniać siebie z perspektywy (wielu) lat… 

Bardzo szybko okazało się, że jestem w ciąży. To banalne, wiem, ale dosłownie zwariowaliśmy ze szczęścia. To chyba częsta przypadłość ludzi, którzy bardzo marzą o dziecku i udaje im się to marzenie spełnić. 

Czułam się dobrze, jakbym płynęła na chmurce malinowej waty cukrowej. Jedna wizyta u lekarza, kolejna. Usłyszeliśmy z T. bicie serca – najcudowniejszy dźwięk na świecie. O ciąży opowiedzieliśmy bliskim, dalekim, a nawet nieznajomym. To był taki stan radości, którą chcesz się podzielić, która wymyka się jak balon z helem.

A potem było rutynowe USG w Szpitalu Bielańskim w Warszawie. I cisza, która trwała o chwilę za długo. Cisza, która nie jest już radosnym oczekiwaniem, ale powoduje coraz szybsze bicie serca i skurcz żołądka. Padło tylko jedno zdanie. Zdanie, którego w zasadzie nie zrozumiałam:

„Trzeba będzie to wyskrobać, niech się pani umówi w rejestracji”. 

I koniec. 

Nie padło słowo PORONIENIE, ale właśnie w ten sposób dowiedziałam się, że straciłam dziecko.

Nie było mi smutno, nie mogę tak powiedzieć. Porwało mnie tsunami rozpaczy, o jakiej nie miałam pojęcia. Nawet dziś, po 10 latach, nie jestem w stanie oddać słowami tego, co czułam. Zawalił się mój świat, zawaliłam się ja. 

Nie byłam przygotowana na takie zakończenie ciąży, nie słyszałam, aby komuś z bliższych czy dalszych znajomych TO się przytrafiło. Czułam się zepsuta, wybrakowana, pusta. Bałam się zabiegu, chciałam, aby moje dziecko zostało we mnie. Jakby to mogło coś zmienić, odczarować… 

No właśnie – moje Dziecko. Człowiek ulepiony z marzeń i miłości. Nie zygota, zarodek, ani embrion. Lekarz skierował mnie na wyskrobanie marzeń, nie tylko jak uważał – zlepka komórek. Od pierwszych dni ciąży wyobrażałam sobie, kim jest człowiek, który zamieszkał w moim brzuchu. Miałam przeczucie, że to będzie dziewczynka, planowaliśmy z T., że damy jej na imię Malina. Oczami wyobraźni widziałam jej maleńkie rączki, tuż po porodzie. I pierwszy uśmiech, kokardkę, którą będę jej zakładać do przedszkola, żeby włosy nie wpadały jej w oczy. Zastanawiałam się czy zainteresuje ją fotografia i czy będzie lubiła czytać książki. Drżałam na myśl o jej dorastaniu i wszystkich wyzwaniach burzy hormonalnej. 

Wiem, że to wszystko fantazja. Niektórzy twierdzą, że nie miałam prawa do takich myśli czy marzeń. Ale one przyszły, rozgościły się w mojej głowie i wcale nie pytały o pozwolenie. Wyczekiwaną ciążę powitałam entuzjazmem, spodziewając się tylko tego, co najlepsze – szczęśliwego rozwiązania. 

Po zabiegu była pustka. Czułam się jak wydmuszka, jakby i mnie ktoś z wewnątrz wyskrobał. Do szału doprowadzały mnie słowa pocieszenia, wypowiadane przecież w dobrej wierze przez nielicznych, którzy mieli w ogóle odwagę coś powiedzieć: „Wszystko będzie dobrze!”. Gówno, nic nie będzie dobrze – miałam ochotę wrzeszczeć. Przecież moja ciąża nie wróci, to dziecko nie zacznie żyć, wszystko nie okaże się złym snem. 

.

 Czy czas leczy rany? Nie sądzę. On uczy nas jak żyć z sercem przepełnionym rozpaczą. 

Dlaczego chciałam o tym napisać? 

Bo chcę, żebyś wiedziała, że poronienie może się zdarzyć każdemu. 

Poronienie nie jest Twoją winą. I, choć to bolesne i okrutne – nie, nie mogłaś zrobić niczego, aby mu zapobiec. Poronieniem kończy się 30-50% ciąż, o czym nie miałam pojęcia zanim nie stałam się składową tej statystyki.

Chciałam to powiedzieć czy napisać, bo kiedyś sama bardzo potrzebowałam tych słów. 

Wiem, że gdyby nie poronienie, nie miałabym dziś dwójki najukochańszych dzieci. Minęło 10 lat, jestem trochę bardziej dojrzała, pilnie uczyłam się w szkole życia. Mam też więcej pokory i wciąż uczę się przyjmować to, co daje życie: z jego pięknem, zaskoczeniem, ale też trudem, melancholią czy smutkiem. Pogodziłam się z tym, co mnie spotkało, nauczyłam się z tym żyć. Kiedy jestem na cmentarzu, zapalam znicz na przypadkowym, dziecięcym grobie. Dla Maliny, mojego nienarodzonego dziecka.