Poznałam matkę swojego dziecka

Kiedy zdecydowałam się na założenie bloga, wiedziałam o tym, że istnieje mroczna twarz Internetu. Nie zdawałam sobie jednak sprawy z dwóch rzeczy. Po pierwsze – jak szybko przyjdzie mi ją poznać, po drugie – jak bardzo jest ona mroczna.

Historia zaczyna się powoli, od tego, że ktoś kradnie pomysły na zdjęcia. Granica jest tu płynna, między inspiracją a plagiatem często w fotografii trudno ją w ogóle  wyznaczyć. Poza tym – wielu mówi, że w sztuce współczesnej wszystko już było, a my odtwarzamy wciąż na nowo te same koncepcje. Fotografii cyfrowych powstają obecnie takie ilości, że po prostu niektóre z nich muszą być do siebie podobne. Zatem to, że ktoś robi identyczne zdjęcie do mojego, nie jest dla mnie problemem. Ok – nie jest dużym problemem. Podobnie podchodzę do mniejszych lub większych inspiracji czy “zapożyczeń” z tekstów, które piszę. Wiem, że to się działo, dzieje i będzie się działo. Przymykam na to oko.

Podobno świat podzielony jest na ludzi, którzy COŚ robią i na ludzi, którzy TO obserwują i kopiują. Po rozmowach z Tomkiem początkową irytację podkradaniem zdjęć czy tekstów, zamieniłam na satysfakcję. Bo to, co robię musi być jakoś tam wartościowe, skoro przychodzą osoby i te rzeczy podbierają.

Później zaczęły się kradzieże (nazywając rzeczy po imieniu) całych tekstów. Niejeden mój post krąży sobie gdzieś po sieci, podpisany innym innym imieniem i nazwiskiem, opublikowany na blogach czy portalach. Czasami coś delikatnie zostało w nim zmienione, często ktoś przepisuje słowo w słowo, zachowując nawet oryginalny tytuł. Mam cudownych Czytelników, bo nie starczyłoby mi doby, żeby śledzić wszystkie możliwe miejsca, gdzie moje teksty mogą być opublikowane, więc wiem o nich tylko dlatego, że czasami ktoś podrzuci mi linka. Też przymknęłam na to oko, stoczyłam jedną czy drugą bitwę o prawa autorskie, po czym doszłam do wniosku, że gra nie jest warta świeczki.

Nie będę się bić o rzeczy oczywiste, wolę ten czas i tą energię poświecić na coś produktywnego. Stwierdziłam, że “wrzucam to w koszty” blogowania. Oczywiście, że to czasami kłuje, czasami uwiera, bo fajnie by było, gdyby taki człowiek napisał do mnie, zapytał, zachował się po ludzku. Jednak koniec końców pogodziłam się z tym i już, od tego czasu lżej się żyje.

Kiedy wydawało mi się, że to koniec internetowych świństw, jakie anonimowi ludzie robią nie-anonimowym ludziom, okazało się… że to był dopiero początek. Przyszła krytyka, jasne, że przyszła. Jednak w zasadzie ją lubię, bo jeśli jest wyrażona kulturalnie, staje się wspaniałą motywacją do rozwoju i zmian. Na krytykę niekonstruktywną, na próby obrażania mnie lub moich dzieci reaguję zawsze w ten sam sposób – banem. To wspaniale rozwiązuje sprawę, polecam z całego serca takie rozwiązanie. Również w odniesieniu do toksycznych znajomych, nienawistnych sąsiadów i wszystkich złych duchów, które odwiedzają Wasze światy.

W ostatnim czasie odkryłam jednak, że ludzie są zdolni posunąć się dużo, dużo dalej. Nie jest mi łatwo o tym pisać, natomiast uważam, że powinnam i chcę to zrobić. Po pierwsze dlatego, żeby pokazać tym, których to kiedyś spotka, że nie są sami, że takie przypadki już były i że da się je rozwiązać – w dodatku coraz lepiej i coraz sprawniej. A po drugie – aby pokazać tym, którzy takie rzeczy robią, że nie są i nigdy nie będą bezkarni.

Całkiem niedawno spędzałam w domu spokojny wieczór, siedziałam na kanapie, piłam herbatkę zimową, na kolanach miałam laptopa, coś tam sobie robiłam. BAM – dostałam wiadomość od nieznanej mi Czytelniczki bloga, że natknęła się w sieci na zdjęcia jakiejś użytkowniczki, które wcześniej widziała na Moi Mili. Wiadomość była tak dziwna i zagmatwana, że nie wiedziałam do końca, o co jej chodzi. Ale ok – zajrzę. Jak kliknęłam w link, tak zbaraniałam. Właśnie w tej sekundzie poznałam… Weronikę O. – matkę mojego syna! Zabrakło mi słów. W zasadzie nawet tchu.

Okazało się, że ktoś ukradł, skopiował bezprawnie z mojego bloga zdjęcie Leona i udostępniał je na swoim profilu jako fotografię… swojej córki. To nawet teraz, kiedy o tym piszę przechodzą mnie ciarki. Bo to jest bardzo niemiłe uczucie, że ktoś ukradł wizerunek Twojego dziecka, jego tożsamość i tworzy wokół tego jakąś fikcję. Napisałam kulturalną wiadomość do Pani Weroniki z informacją, że jestem autorką zdjęcia, a przede wszystkim matką dziecka, które na nim jest i prośbę o natychmiastowe usunięcie go. Wiadomość pozostała bez odpowiedzi, więc skontaktowałam się z Facebookiem, zgłaszając tę sytuację i prosząc o usunięcie treści. To również nie przyniosło efektu.

Sprawę udało mi się całkiem szybko załatwić, dzięki grupie wspaniałych ludzi, głównie internetowych twórców, do których napisałam z prośbą o pomoc. Po pierwsze rozpoczęła się dyskusja na ten temat, po drugie oni zaczęli zgłaszać profil tej osoby Facebookowi. W przeciągu paru godzin konto zostało zlikwidowane.

To w sumie wszystko, co mogłam zrobić..Nie będę tracić czasu, sił i energii na dochodzenie, kto i dlaczego. Natomiast zobaczyłam tą złą, podłą twarz Internetu. To nie jest łatwe, na pewno nie miłe. Jednak wniosek mam jeden – niczego to nie zmienia. Poniekąd dlatego piszę ten tekst – mój manifest, że nie dam się zastraszyć. Nie pozwolę kraść zdjęć moich dzieci. Nie pozwolę posługiwać się nimi bez mojej zgody. Będę ich bronić wszelkimi dostępnymi, legalnymi środkami (których na szczęście jest coraz więcej). Nie zatrzyma to ani mnie, ani bloga.

Nie wiem, czy chciałam się pożalić, czy pokazać jakąś tam historię, która nam się ostatnio przytrafiła. Świat jest dobry i trochę zły. Blogowanie, jak je uwielbiam, tak miewa swoje ciemne strony. I nie zawsze jest usłane różami… Ot, co.