Dlaczego wrzucam zdjęcia moich dzieci do sieci?

Tak, pokazuję mojego syna i moją córkę w Internecie. Nie, nie wstyd mi, mimo że:

“Nie mam zgody moich dzieci na pokazywanie ich w sieci!”

Tak, moje dzieci nie wypowiedziały się w tym temacie (jedno z nich nie umie jeszcze mówić, więc może dlatego?!). Moje syn nie wyraził też zgody na uczęszczanie do przedszkola (a czasem, szczególnie z rana, wierzcie mi – wyraża spory sprzeciw!). Nie wyraził zgody na krem z kukurydzy na obiad, na ograniczenie jedzenia słodyczy, ani na tylko jedną bajkę przed snem. Ostatnio, o zgrozo, nie wyraził zgody, aby nałożyć kurtkę wychodząc z domu. Tak, to będzie okrutne, ale muszę to napisać: zdarza się, że rodzice podejmują decyzje. U Was nie?

Koniec końców to rodzice sterują życiem rodziny, dokonując wyborów w jak najlepszej wierze. To my decydujemy o tym, w jakim kraju będzie wychowywało się dziecko, w co będzie wierzyło i czego się nauczy. My wybieramy dzieciom zabawki, często znajomych, książki i… przyszłość.

“Grasują pedofile, porywacze, łowcy organów!”

O tym wszystkim informują mnie “życzliwi” specjaliści od przestępczości. Otóż tak, na pewno w sieci są ludzie, którzy są źli/zaburzeni/chorzy psychicznie. Mogą być też przed klatką naszego bloku, w zakrystii (obiło się Wam o uszy coś o molestowaniu w Kościele? bo mi kilka razy TAK, a jednak spora grupa osób dalej posyła dzieci na religię!). Tacy ludzie mogą czaić się przy placu zabaw, w dziecięcym klubiku i na klatce schodowej. Czy podejmujecie ryzyko i wyprowadzacie kiedykolwiek dziecko z domu?

Nie zgadzam się na życie podporządkowane strachowi. Uważam, że powinniśmy edukować społeczeństwo, jak bezpiecznie korzystać z sieci. We wszystkim wskazany jest umiar. Świat nie jest czarny i biały, ma mnóstwo odcieni szarości, o których nie wolno zapominać.

“Okradam moje dzieci z prywatności!”

Serio?! Naprawdę ktoś z Was, drodzy “milusińscy” wierzy, że fotka przy zabawkowej kuchni, odziera moją córkę z prywatności?! Wiecie, że są daleko w świecie takie plemiona, które wierzą, że zrobienie zdjęcia odbiera człowiekowi duszę??? Chyba byście się z nimi dobrze dogadali.

A teraz dużymi literami, dla bardziej wymagających Czytelników – starannie wybieram zdjęcia, które pokazuję. Zawsze są estetyczne i pozytywne. Prowadzę bloga o życiu z dzieckiem, o podróżach z dzieckiem, o wychowaniu dzieci – ukrywanie ich byłoby, moim zdaniem, nienaturalne. Jak piszę o podróży z dzieckiem na Zanzibar, powinnam zamazywać moim roześmianym dzieciakom twarze? Tak byłoby lepiej?

.

Czy się boję? Tak i nie. Jak każda matka, drżę nad moimi dziećmi tysiąc razy dziennie. Zdarza mi się bać o wszystko prawie. Jednak bardziej niż pedofili, porywaczy, łowców organów i psychopatów, którymi straszą mnie “życzliwi”, boję się… tych “życzliwych” właśnie. Takich jak np. pani Bernadetta z Krakowa, której najwyraźniej wydaje się, że Internet jest anonimowym miejscem, gdzie można bezkarnie obrażać ludzi, których nigdy się nawet nie widziało na oczy. Ta miła i sympatyczna z pewnością pani nazywa mnie “tępą dzidą”, publicznie, gdzie setki albo tysiące osób mają możliwość przeczytać jej “przemyślenia”. 

Tego właśnie się boję, boję się takiego świata dla moich dzieci. Boję się ludzi, którzy w ten sposób myślą i oceniają. Boję się ludzi niesympatycznych, nieżyczliwych, bezczelnych, niekulturalnych, wrednych, zawistnych, chamskich, niemyślących i z jakiegoś dziwnego powodu przekonanych, że to oni ferują wyroki, wybierając jedyne słuszne rozwiązania odnośnie macierzyństwa i życia w ogóle. I tylko własne podejście pojmują jako właściwe, obrażając każdego, kto myśli i wybiera inaczej.

Ja zdecydowałam się pokazywać moje dzieci w sieci. Szanuję to, że ktoś podejmie inną decyzję. Moja dobra znajoma, Magda, pisząca bloga motheratorka.pl napisała jakiś czas temu wpis o tym, dlaczego nie pokazuje swojego syna. Ja to szanuję, to jest JEJ i jej partnera wybór. Natomiast fajnie by było, gdyby ludzie potrafili uszanować też ten mój. Napisałam tekst, bo ktoś ukradł moje zdjęcie, a na dodatek wykorzystywał je jako zdjęcie swojego dziecka. Atakowanie mnie, obrażanie czy wręcz mieszanie z błotem jest nie dość, że niekulturalne, to jeszcze nie na temat. To, że publikuję zdjęcia nikomu nie daje prawa, aby je kraść i upubliczniać jako własne. Wydaje mi się, że sporej części zatroskanych “mamuś” pomyliła się ofiara z przestępcą, tak odrobinę. I usilnie próbowała piętnować nie tę osobę, która na to zasłużyła.

Nie zgadzam się z retoryką, że fakt, iż pokazuję zdjęcia moich dzieci w Internecie, usprawiedliwia ich kradzież i nielegalne wykorzystanie (albo jakiekolwiek zachowanie łamiące prawo). To nie jest tak, ludzie! Zupa nie była za słona, a spodnica za krótka – coś Wam się pomieszało w główkach. Możemy mieć inne zdania, natomiast powinniśmy wzajemnie się szanować i zostawić sobie przestrzeń do samodzielnego podejmowania decyzji, zarówno o nas samych, jak i o naszych dzieciach. Jestem trzydziestoparoletnią, myślącą kobietą, z jakimś tam wykształceniem, moje dzieci kocham ponad wszystko na świecie. Jak zapewne większość mam, skoczyłabym za dziećmi w ogień. Zapewniam Cię, że nie chcę im zrobić krzywdy. Nie chcę dla nich źle.

Decyzja czy te zdjęcia publikować, czy nie, poparta jest przemyśleniami, rozmowami w gronie osób, których zdanie się dla mnie liczy i jest podjęta wspólnie z moim Mężem. Również po rozmowie z moim dzieckiem. Nie musisz mi bić brawa. Nie zmuszam Cię, abyś publikował zdjęcia swojego dziecka w sieci. Jedyne, czego oczekuję, to szacunek – dla mojej decyzji i dla mojej rodziny.

Dziękuję.