Aaaaa zdesperowana trzydziestolatka frajera chętnie pozna!

Będzie gorzko, bo to, o czym chcę napisać, zbiera się we mnie od dawna. Ten tytuł jest zaczepny, ale jednak niestety mocno ocierający się o rzeczywistość. Wokół mnie coraz więcej dziewczyn, kobiet, które mogłyby być jego autorkami. Są w zasadzie, bo co z tego, że nie publikują tego tytułu w gazecie, jeśli ich całe życie i decyzje, które podejmują, wysyłają taki komunikat???

Dobrze wykształcone, poukładane zawodowo dziewczyny, którym już nie tylko tyka zegar biologiczny. Zdaje się, że w ich głowach uruchomił się prawdziwy alarm. Wyje tak głośno, że najwyraźniej zagłusza zdrowy rozsądek. Minęła trzydziestka, czasem trochę więcej. A one ze szczęśliwych singielek, stały się… tylko singielkami. Najbardziej na świecie marzą o mężu i dzieciach, więc obniżają standardy jak tylko mogą. A nawet bardziej.

Zgadzam się – często ich położenie nie jest ciekawe. Jednak… pogorszenie go nie jest rozwiązaniem. Żonaci. Alkoholicy. Faceci z przeszłością, za to bez przyszłości. Patentowane lenie. Kandydaci na utrzymanków. Nieodpowiedzialne dupki. Jest ich cała armia. I choć każdy inny, niewiele się od siebie różnią. Desperacja rzadko bywa dobrym doradcą. One, te mądre i śliczne dziewczyny, świetnie to wiedzą. Tylko nie są w stanie tej uniwersalnej mądrości odnieść do swojego życia.

Historie pisane desperacją…

Fajna, uśmiechnięta brunetka. Związała się z facetem, który planował z nią rodzinę. Trochę jednak zapomniał, że w innym mieście zostawił troje dzieci. I żonę. Gdy prawda wyszła na jaw, bez mrugnięcia okiem wyjaśnił, że to zamknięty rozdział, naciągając uroczą brunetkę na kolejne kilka wspólnych miesięcy. W końcu pojechał do domu, rozstać się. Sęk w tym, że nigdy nie wrócił. Zostawiając fajną dziewczynę z pękniętym sercem. I złamanym życiem.

Inna historia – piękna kobieta wiąże się z facetem, który po każdej większej kłótni wychodzi do mamusi. Właściwie to, co najlepiej mu w życiu wychodzi to… wychodzenie właśnie. Pozostaje na jej utrzymaniu, skacząc z jednej pracy do drugiej, bo żadna nie okazuje się być dla niego dość dobra. Potrafi zniknąć na dwa-trzy tygodnie, zostawiając ją z domem i wszystkimi obowiązkami. Później wraca, żeby znów sobie gdzieś pójść. Mimo że trwa to kilka lat, ona nie traci nadziei. Wciąż wierzy, że któregoś dnia on stanie się odpowiedzialną głową rodziny. A wtedy wszystko się zmieni. Na pewno się zmieni.

Ona ma swoje SPA. I obok… no frajera po prostu. Pozwala się obrażać, wykorzystywać, a przede wszystkim – po prostu nie szanować. Mądra, świadoma siebie dziewczyna, staje się ofiarą przemocy ekonomicznej. Mimo to, wchodzi w ten związek z nadzieją, że czym prędzej pojawi się dziecko. Mały człowiek, który de facto przypieczętuje jej klęskę. Jednak ona tego nie wie. Jak zaślepiona odwraca wzrok, nie chce widzieć. Mówi, że się ułoży. Że on się zmieni, zacznie o nią dbać. Znajdzie sobie pracę. Więcej jej nie uderzy.

Nie. Nie ułoży się. Nic się nie ułoży. Daję Ci słowo, mała dziewczynko, która dziś nie chce mnie słuchać. Nie chce słuchać nikogo, bo najbardziej na całym świecie życzyłaby sobie nie słyszeć prawdy.

Jeśli czytasz ten tekst z niepokojem, jeśli choć przez chwilę, w którymkolwiek momencie, przeszło Ci przez myśl pytanie: czy to o mnie? To TAK. To jest o Tobie.

Ostrzegałam, że będzie gorzko, prawda…?

Ceń się. Do jasnej cholery – szanuj siebie, bo inaczej nikt nie będzie Ciebie szanował. Zasługujesz na szczęście. Pamiętaj!