Nasze życie bez szkoły, czyli edukacja domowa w praktyce

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, w epoce szumnie nazywanej PRZED DZIEĆMI, nigdy bym nie pomyślała, że będę mieć coś wspólnego z edukacją domową. Nauka w domu kojarzyła mi się z XIX-wieczną guwernantką, ewentualnie z rodziną pustelników odciętą od cywilizacji i kontaktów społecznych. Tymczasem tak się zdarzyło, że wybraliśmy dla naszych dzieci życie bez szkoły. Droga do tej decyzji była długa i wcale nie prosta. Musieliśmy dojrzeć i się odważyć, trochę też zaryzykować. Jednak moja wewnętrzna przekora lubi chodzić pod prąd i kusiło mnie, aby opuścić system, który mnie rozczarował.

Edukacja domowa – skąd taka decyzja?

Jak wspomniałam na początku – kiedy urodził się Leo, później Mila, byłam pewna, że oboje będą chodzić do przedszkola. Później szkoły podstawowej, średniej i tak aż im się znudzi. Udało nam się znaleźć wspaniałe przedszkole, w którym Leon praktycznie od pierwszego dnia poczuł się wspaniale. Wszystko szło “zgodnie z rodzicielskim planem”, aż tu – wcale nie nagle, tylko powolutku właśnie – przedszkole zaczęło się psuć. Lista zastrzeżeń wobec placówki rosła, niestety nie wywiązywała się ona ze składanych obietnic, coraz wyraźniej rozmijając się z deklarowanymi wartościami. Leon spędził tam dobre 2 lata, pod koniec tego czasu i On, i my byliśmy zmęczeni. Nie będę wdawać się w szczegóły, bo ani to czas, ani miejsce.

Na rosnące wątpliwości wobec przedszkola (i zbliżającej się zerówki) nałożyły się podróże. Rok 2018 był pod ich względem niezwykle obfity. W lutym byliśmy z dziećmi na Malediwach, w czerwcu, lipcu i wrześniu w ramach Mistrzostw Blogerów spędziliśmy wiele tygodni w województwie zachodniopomorskim. Pomiędzy kolejnymi wyjazdami na Pomorze, w lipcu wybraliśmy się autobusem na Ukrainę. W sierpniu za to – dla odmiany – we współpracy z Porsche objeżdżaliśmy Niemcy. W październiku odkrywaliśmy uroki Djerby i południowej Tunezji. Listopad zaś spędziliśmy w Singapurze. Pomiędzy tymi wyjazdami były te drobniejsze – weekendowe wypady czy podwarszawskie wycieczki.

Wierzę, że życie czasem podpowiada nam najlepsze dla nas scenariusze. Po prostu w którymś momencie uznaliśmy, że doświadczyliśmy wszystkiego dobrego, co miało do zaoferowania przedszkole. Kiedy wychodziłam z niego ostatni raz, dalej nie przyszłoby mi do głowy, że to nasz pierwszy krok w kierunku życia bez szkoły. To miała być tylko chwila, opcja przejściowa.

Później, jakby równolegle, działy się dwie rzeczy: odkrywaliśmy jak nam fajnie i dobrze się żyje bez placówki. Bez budzików, bez odrabiania prac domowych, bez strajków i standardów. Równocześnie szukałam dla Leona szkoły. Marzyło mi się miejsce pełne wolności, bo w takim duchu towarzyszymy Leonowi od urodzenia. Chciałam dla niego szkoły leśnej, dzikiej, naturalnej i podążającej za uczniem. Chętnie inspirowanej fińską myślą edukacyjną. No i położonej bliżej niż 20 km od naszego domu.

Nie znalazłam.

Powoli i dość nieśmiało zaczęła we mnie kiełkować myśl o edukacji domowej. Spotkałam na swojej macierzyńskiej drodze inspirujących ludzi, którzy opowiadali mi o tym, jak to sprawdza się w ich życiu. Jakie są korzyści i jakie ograniczenia. Jak zwykle w życiu – kiedy zwracasz na coś uwagę, okazuje się, że sporo tego jest wokół nas.

Zależało mi na tym, aby Leo mógł rozwijać się w swoim tempie. Chciałam, żeby otoczony był inspirującymi ludźmi. By podróżował i doświadczał świata w całej jego różnorodności. By mógł godzinami prowadzić eksperymenty chemiczne (zwane przez niektórych mieszaniem mąki z wodą) i czytać książki – te, które go interesują. Wierzę, że edukacja domowa może być drogą, która doprowadzi nas do spełnienia tych i wielu innych marzeń. Życie bez szkoły może być absolutnie fantastyczne i ciekawe, choć wymaga to jakiegoś (wcale niezbyt wielkiego tak naprawdę) wysiłku opiekunów.

Wiem, że jestem w pełni odpowiedzialna za proces edukacji mojego syna. Zdaję sobie sprawę z obowiązków, jakie na siebie – jako rodzice – wzięliśmy. A z drugiej strony – potrafię docenić przywileje, które temu wyborowi towarzyszą.

Mam świadomość, że edukacja domowa nie jest dla wszystkich. Ona jest wyborem, jednym z tysięcy, przed którymi stajemy jako rodzice tych maleńkich ludzi. To, co sprawdza się dla nas, nie jest wyznacznikiem, mogę mówić tylko o tym, że dla nas to działa. Nigdy nie będę nikogo namawiać, aby opuścić system i iść swoją drogą. Chcę jednak pokazać, że życie bez szkoły istnieje. I ma się najcudowniej na świecie!

Ps. Dopiero niedawno uświadomiłam sobie, że chyba nigdy jakoś poważniej nie opowiadałam o edukacji domowej w naszym życiu. Ponieważ dostaję o to wiele pytań, planuję cykl wpisów – zarówno dotyczących formalności, jak i tych całkiem praktycznych – czyli: jak wygląda nasz dzień, czy mamy w domu tablicę i ławki oraz… czy wystawiam dzieciom oceny. Jeśli jest coś, co chcielibyście wiedzieć – dajcie koniecznie znać tu lub w komentarzu na facebookowym profilu.